Van St. Luc naar Scuol: een reis door Zwitserland

Om de kaart te vergroten a.u.b. op het vakje in de linkerbovenhoek klikken! De grotere kaart opent in een nieuw venster.

---

2 juli 2018

Even uitrusten na alle activiteiten!

Vanochtend ben ik al om half acht vertrokken uit Hotel Weisshorn, na een kracht brengend ontbijt van alweer Birchermuesli (deze versie was ook lekker, want rijkgevuld met bos- en rode bessen) en hausgemachte kwetsenjam op goed wittebrood. De wereld zag er nog koel en fris van de dauw uit.

Ik koos voor de steile afdaling naar St. Luc door het bos over een pad dat in de winter kan worden gebruikt door sneeuwschoenwandelaars. Hotel Weisshorn is ook een deel van de winterperiode geopend. In het bos was al uitgebreid gewerkt door de bosarbeiders: overal lagen lange stammen van sparrenbomen, al gestript van hun zijtakken. Blijkbaar hadden ze ook nog tijd gevonden voor enige kunstzinnige werk: paddenstoelen! Degene die in Leukerbad de zitbank heeft gezaagd, is duidelijk praktischer aangelegd. Vorig jaar zag ik in Elm (Kanton Glarus) ook al een kunstwerkje.

Voor de steile afdaling had ik ongeveer 1½ uur gerekend, zodat ik ruim op tijd zou zijn voor de Postauto van 9.52 uur in St. Luc. Onderweg kwam ik behalve de houten paddenstoelen ook mooie doorkijkjes op de tegenoverliggende berghelling boven St. Jean, die in de ochtendzon oplichtte tegen en ook een uitbundige staak met de kernachtige tekst: “Le Centre” en de cijfercombinatie “612.813“. Bedoeld is het geografische middelpunt van het kanton Wallis! Volgens het Zwitserse Bundesambt für Landestopografie ligt dat middelpunt op dit stuk bij Gillou op 1.870 m hoogte boven St. Luc met als coördinaten E 612.813/N 117.582.

Ik kwam steeds dichter bij St. Luc – het werd ook steeds warmer. Ik kon mij goed voorstellen dat het gisteren in het Rhônedal bij Sierre tegen de 34°C was geweest! De warmte was ongetwijfeld ook goed geweest voor het hooi dat achter in de laadbak van het busje lag. De bladblazer, de hark en opvangzakken lagen ernaast. Achterom kijkend zag ik Hotel Weisshorn hoog boven op de berg liggen.

Aan de rand van het dorp, bij het sportcomplex van Le Prilet, staat een klein wegkapelletje, dat is gewijd aan “Notre Dame de la Route“. Onderaan het houtsnijwerk staat de tekst “Notre Dame de la Route protégez-nous” gebeiteld: “Onze Lieve Vrouwe van de Weg, bescherm ons“. Dat zou tezamen met de “Christoffel” aan mijn armband voldoende kunnen zijn.

Nou… uiteindelijk wel! Toen ik inderdaad ruim op tijd in St. Luc aankwam en bij het supermarktje (met “sérac” in de aanbieding) en “La poste” geduldig wachtte, kwam de Postauto om 09.52 uur de hoek om en… reed door! O jé, het zou me toch niet gebeuren dat met alle voorbereidingen….! Ik holde met mijn bagage al zwaaiend en roepend achter de bus aan – die netjes bij de bushalte bleef staan! Dom van me: ik had moeten zien dat de bushalte ongeveer 150 meter verderop was. Ik stormde de bus binnen, geheel buiten adem. “Respirez, Madame, respirez!” zei de buschauffeur vriendelijk. Hij vroeg waar ik naar toe moest, “pas de problème“: hij had heel Zwitserland in zijn computer. Tegen de tijd dat ik “Scuol-Tarasp” had gespeld en dat ik via Bern en Landquart wilde reizen, was ik alweer op adem gekomen… En had ik mijn kaartje op zak.

De busreis naar Sierre verliep verder voorspoedig. Wel kon ik nu eens beter kijken naar de steile hellingen en diepe afgronden langs de weg van St. Luc naar Sierre. Ergens in de diepte stroomde de rivier de Navizence vanuit de berggebieden waar ik gisteren zo heerlijk heb gewandeld, naar de Rhône.

Vanaf Sierre ging de treinreis eerst naar Visp, langs het gebied waar ik tijdens mijn verblijf in Leukerbad heb gelopen en Etappe 98 van de Rode Route heb afgelegd. Het is grappig om te merken dat ik veel meer details zie dan voordien! Na Visp duurde het 20 minuten om de 35 kilometer van de Lötschberg-Basistunnel af te leggen. Na het overstappen in Bern en Zürich kwam ik weer op bekend terrein: langs de Walensee, waar de zomerse warmte, maar ook het onweersachtige weer, goed zichtbaar was vanuit de trein met airco.

Vanaf Landquart ging de reis verder met de smalspoorbaan van de Rhätische Bahn; daar kunnen de ramen nog gewoon open, lekker fris, maar minder prettig in tunnels… Het landschap aan de noordkant van de Vereinatunnel bij Klosters is liefelijk en groen – nu zeker met de contrasten van opbollende wolken.

Ik kwam om 16.15 uur aan Scuol en was blij dat ik weer in Hotel Altana kon verblijven. In het tussenseizoen hebben ze veel geïnnoveerd. Ik kreeg een mooie, vernieuwde kamer met zicht op het zuiden. Hier zal ik het de komende dagen goed kunnen uithouden! Het voelt goed om hier terug te zijn.