Opicina: Etappe B3 van de Gele Route – deel 1

Om de kaart te vergroten a.u.b. op het vakje in de linkerbovenhoek klikken! De grotere kaart opent op een nieuwe pagina.

---

13 mei 2018

De Weg van Napoleon en Franse muziek

Op weg naar de bus die mij naar Opicina zou brengen voor het vervolg van mijn tocht kwam ik langs een bijzonder beeld van brons: de “Penna Alpina“. Het is een eerbetoon aan de “Alpini“, een onderdeel van de Italiaanse krijgsmacht, die vooral in berggebieden (de Alpen) inzetbaar zijn (zij werden recentelijk nog in Afghanistan ingezet). De veer is een ravenveer en hoort traditioneel op de vilten hoed van de “Alpini“. Het beeld is van de hand van Marcello Mascherini.

Na aankomst  bij de Obelisk van Opicina volgde ik de zogenaamde “Camminata Napoleonica“, de Napoleon’s weg. De troepen van Napoleon hebben deze weg aangelegd op hun tocht door het Karstgebied. Hieronder een paar sfeeropnames:

Het uitzicht was adembenemend, dus nog maar een zonnig beeld:

Een volgende stop op mijn route is de Kerk van Monte Grisa. Dit monumentale, uit ruw beton opgetrokken gebouw dateert uit 1966. Overal vanuit Triëst is de kerk zichtbaar. Zij is ontstaan uit het inlossen van een gelofte uit het laatste oorlogsjaar 1945 die de toenmalige aartsbisschop van Triëst, Mgr. Antonio Santin had afgelegd: als de stad ongeschonden uit de oorlog kwam, zou hij een kerk ter ere van Maria bouwen. Het is een indrukwekkend gebouw, waarbij de kleur van het ruwe beton overeenkomt met de kleur van het Karstgesteente. Ook al is het gebruikte materiaal qua soortelijk gewicht zwaar, het gebouw voelt licht en luchtig aan – heel bijzonder. Het gebouw zelf heeft de vorm van drie driehoeken; bovendien is het gebouw opgebouwd uit allemaal driehoeken: een verwijzing naar de Heilige Drie-Eenheid. Er werd op het moment dat ik er kwam een mis opgedragen – de akoestiek is overweldigend en de lichtinval verbluffend. Het gehele atmosfeer ademt dankbaarheid en blijdschap: het gebouw is ook ontworpen vanuit de gedachte van dankbaarheid en blijdschap.

Op het plein voor de kerk staat een bronzen beeld van Mgr. Santin: dit is gemaakt door Bruno Lucchi en ingewijd bij het vijftig jarige bestaan van de kerk in 2016. Het beeld straalt ook veel vreugde uit. Het was heerlijk om daar in de zon te staan en deelgenoot te zijn van deze sfeer.

Vandaaruit was het niet ver meer naar het volgende plaatsje Prosecco. Ik had al niet meer de illusie dat ik de officiële eindbestemming van deze etappe vandaag nog zou bereiken: Sistiana ligt op 17½ kilometer afstand…. Bovendien was een blik op de groots opbollende wolken in het zuidoosten voldoende om mij te doen besluiten om terug te keren naar Triëst. Over de verharde weg met mooie vergezichten ben ik in een uur teruggelopen. Daarbij kwam ik ook langs de Vuurtoren van de Overwinning (Il Faro della Vittoria). Deze vuurtoren die met 68 meter een van de hoogste van de wereld is, werd in 1927 opgeleverd en geïnaugureerd door Koning Vittorio Emanuelle III van Italië. Boven op de lichtkoepel staat een beeld van de gevleugelde overwinning (gemaakt door Giovanni Mayer, 1836-1946). Van zijn hand is ook een beeld van de Onbekende Zeeman, met zuidwester en zeemanslaarzen. Het anker is van het Italiaanse oorlogsschip Audace. Dit mooie monument heeft een dubbele functie: een baken voor de schepen op zee en een herinnering aan de in diezelfde zee omgekomen zeelieden…

Toen de onweersbui inderdaad kwam, was ik alweer in het hotel. Een verfrissend buitje, waarna ik besloot om nog maar eens bij Antico Panada te gaan eten. De afgelopen dagen had ik ook wel ergens anders iets gegeten, maar ik was daarvan niet erg onder de indruk geweest… Dus dronk ik buiten in de zon een glaasje, en at ik daarna binnen een goede maaltijd: een boterzachte gemarineerde ansjovis met peterselie, oortjespasta met Mediterrane saus (olijven, kappertjes, tomaten) en blokjes zwaardvis, gevolgd door een royale “fritto misto” van vis, alles gedrenkt in de huiswijn Friulano. Kort en goed – ik zat er best!

Toch kon ik niet lang natafelen, want ik had een kaartje gekocht voor een concert in het nabijgelegen Teatro Miela. Dit is een theater met een wat ongedwongen sfeer en alternatieve inrichting, opgericht in 1990. In het kader van het Debussy-jaar 2018 stond er voor vandaag een liederenrecital op het programma met de titel: “L’invitation au voyage“, voor sopraan, piano en harp. Er was ook een verteller met een mooie bronzen stem. De aankondiging had ik gezien tijdens mijn tocht door Triëst van een paar dagen geleden. Wat er gespeeld zou worden sprak mij erg aan. De titel komt uit het gelijknamige gedicht van Charles Baudelaire, op muziek gezet door Henri Duparc. Verder veel Claude Debussy en ook Gabriel Fauré en Maurice Ravel. Als laatste werd muziek van Eric Satie gespeeld: elf van de 21 korte humoristische werkjes voor piano uit de cyclus “Sports et Divertissements” met de projectie van de originele schetsen van Charles Martin en commentaar van de verteller. Heel amusant!

Om half elf was het concert afgelopen. Toen ik door de avondschemering terugliep naar het hotel was het nog lekker warm en gezellig druk in de stad. Ik was tevreden met deze dag!