Met de trein naar Trieste: de weg is ook een doel!

Om de kaart te vergroten a.u.b. op het vakje in de linkerbovenhoek klikken! De grotere kaart opent op een nieuwe pagina.

---

7 mei 2018

Kerken, bergen en zeegezichten

Vanmiddag om 16.10 uur ben ik geheel volgens de dienstregeling in Triëst aangekomen na een voorspoedige en interessante trein- en busreis. Deze reis begon gisteren, zondagmiddag, met een traject in de internationale stoptrein van Arnhem naar Düsseldorf en verder naar Keulen.

Het was een genoegen om naar het voorbijsnellende landschap te kijken: een strakblauwe, wolkeloze lucht met al dat het frisse voorjaarsgroen. Er waren witte wolken van bloeiende meidoorns, afgewisseld met strakke gele vlakken van bloeiend koolzaad. Ook in Keulen was het mooi. Ik was ruim op tijd voor de nachttrein naar Kufstein, zodat ik het station uitliep naar de grootse Domkerk. Het was druk: er zaten honderden mensen op de trappen die naar de Dom leiden, te genieten van de zon. De Dom staat gedeeltelijk in de steigers – er is een bijgeloof dat wanneer de Domkerk voltooid is de wereld zal vergaan…

Een kleine impressie:

Een kleine maar indringende blik in de recente geschiedenis biedt een groot paneel aan de westkant van de kerk. Hier wordt met zwart-witfoto’s getoond welke verwoestingen de Tweede Wereldoorlog heeft gebracht aan de Dom, maar vooral aan de omgeving.

Na een lange, wat onrustige treinreis door de nacht scheen de zon weer helder over opnieuw witte wolken van bloeiende meidoorns, afgewisseld met strakke gele vlakken van bloeiend koolzaad, maar nu in Zuid-Duitsland. In Oostenrijk ving ik de eerste glimpen op van met sneeuw bedekte bergtoppen, later zag ik er veel meer, met gletsjers en watervallen. De trein reed via Salzburg door bekende wintersportgebieden van Oostenrijk naar Villach in Karintië. Daar stapte ik over op een snelbus naar Udine. Het was een dubbeldekker en voor mij was een plaatsje gereserveerd op de eerste rij: bovenin en vooraan! De reis van zo’n 120 km duurde iets meer dan een uur en ging voornamelijk over de snelweg A23 met tolheffing, waar de bus voorrang had.

We reden door een schitterend landschap dat al duidelijk de tekenen van de Dolomieten vertoonde: hoge bergen en de brede rivierbedding van de Tagliamento rivier met verbluffend groenblauwe water.

Er kwamen plaatsnamen voorbij, die ik herkende als plaatsen langs de Via Alpina: Tarvisio op de Rode Route (Etappe R15) en Tolmezzo op de Gele Route (Etappe B12). In Udine en omgeving waren het niet langer meidoorns en koolzaad die bloeiden, maar vlier en lindebomen. Er staan palmen en olijfbomen: we zijn in het Zuiden!

Op het station van Udine leek mijn gebrek aan kennis van het Italiaans mij even parten te spelen, maar gelukkig sprak de man aan het loket ook wel Engels en bleek hij het beginsel van de kortingskaart Railplus te kennen en toe te passen. (Plotseling kon ik gek genoeg alleen nog maar in het Retoromaans denken…!) Vanuit de trein zag ik allerlei highlights die ik bij mijn voorbereidingen was tegengekomen, maar het was vooral het zicht op de Middellandse Zee waar ik erg blij van werd.

Mijn hotel, Hotel Centrale, ligt vlak bij een kerk met een indrukwekkende façade, die gewijd is aan St. Antonius Thaumaturgus, een heilige aan wie vele wonderen zijn toegeschreven. Het hotel is gevestigd in het gele “Palazzo” aan de rechterkant van de kerk.

Vanaf de kerk kijk je uit over het Canal Grande (ja, ook hier!) en heb je een fantastisch uitzicht op de zee – maar vanaf de zeezijde ook op de kerk!

Het weer is aangenaam warm en er is veel levendige drukte in de stad, ook aan beide zijden van het water. Daar zijn vele gezellige terrasjes met goed eten en drinken. Er is ook wel een terreur van duiven die tot schrik van de gasten vechtend over tafeltjes rollen voor de laatste kruimels…

Ik weet zeker dat het hier goed toeven wordt de komende tijd!