Cormons: Etappe B5 van de Gele Route – deel 1

Om de kaart te vergroten a.u.b. op het vakje in de linkerbovenhoek klikken! De grotere kaart opent op een nieuwe pagina.

---

17 mei 2018

Van Gorizia naar Cormòns: door het wijngebied van de Collio

Na het stevige onweer van vannacht en de langdurig regen van de vroege ochtend ging ik om een uur of elf op pad voor mijn tocht door de Collio, het wijngebied ten (noord)westen van Gorizia. Daartoe liep ik eerst naar het westen om de rivier Isonzo (in het Sloveens de Soča) over te steken. Het is hier een brede rivier met kunstmatige stroomversnellingen; ik stak haar over via een lange voetgangersbrug.

Na een tijdje langs de straatweg en de rivier te hebben gelopen, sloeg ik een smalle, vrij steile verharde weg in naar S. Floriano del Collio, het hoofdplaatsje van één van de gemeenten in de Collio. Het ligt boven op een berg en je kunt de witte toren van de kerk al vanuit Gorizia zien liggen. Onderweg was alles groen en nog nat van de regen. Ik kwam door kleine buurtschapjes met groentetuintjes, bijenkasten en bloeiende rozen. Vele bloemen bloeiden in de berm; sommigen herkende ik, anderen behoeven toch iets meer studie….

Na anderhalf uur kwam ik vanuit de bosrijke berghelling in de openheid van het heuvelachtige wijngebied. Overal en zo ver als het oog reikte waren de glooiende hellingen beplant met wijnstokken en fruitbomen (kersen!), een mozaïek van groene lijnen van de planten en rode lijnen van de grond. Toen ik bijna bij S. Floriano del Collio was, werd ik welkom geheten door een grote muurschildering. Een echte blikvanger, die je daarna nog van grote afstand kon zien.

Verder verliep de tocht grotendeels over de Strada del Vino e delle Ciliegie, de Wijn- en Kersenroute. Langs de weg staan vele kersenbomen, die nu al lekker rijpe vruchten hadden. Ik kon de verleiding niet weerstaan en heb een paar handen vol geplukt en opgegeten. Lekker verfrissend en dorstlessend. Het zicht op de eindeloze wijngaarden, de olijfgaarden en de kersenbomen bracht ook veel rust – behalve de koekoek die luid van zich liet horen. Er groeide van alles in de bermen en tegen de taluds op: rozen, vijgen. Het was een genoegen om hier te lopen met zoveel vergezichten.

Na nog een lange tijd de Wijnroute te hebben gevolgd, veranderde het landschap langzaam. Toch bleef ook hier de aarde roodbruin: de “terra rossa“, waar de Collio om bekend staat.

Het landschap werd wat ruiger en natter: ik kwam in de buurt van het moerasgebied van Preval. Ik moest weer langs een vrij drukke weg lopen; plotseling zag ik een reebok opduiken in een wat verwaarloosde perzikboomgaard en in een sprint de weg oversteken naar de wijngaard aan de andere kant – via het zebrapad…! Geestig.

In het natuurgebied, dat doorsneden wordt door fietsroutes, kon ik jammer genoeg niet veel van de meertjes zien, maar zag wel ergens een mannetje van de Blauwe Kiekendief (Circus cyaneus) vliegen en “bidden”. Wat een grote roofvogel is dat!

Na nog veel langere tijd bereikte ik Cormòns, na het passeren van een heel oud, maar bijzonder kapelletje: de Chiesa della Subida. Zij is gebouwd op de plek waar in 1597 een wonder zou zijn geschied: er waren zweetdruppels uit een crucifix gedropen. Het kerkje ligt op een hoger punt dan de weg met mooi uitzicht over de streek rondom Cormòns. De voetgangers werden langs het kerkje geleid en gelukkig niet door de donkere scherpe bocht!

Om half vijf bereikte ik het station van Cormòns. Inmiddels handig geworden met de kaartjesautomaat regelde ik snel mijn kaartje en kon met de trein van 16.28 uur terug naar Gorizia, waar ik acht(!) minuten later aankwam.

’s Avonds ben ik uit eten gegaan. Er is een straat die vanaf de Piazza della Vittoria naar het westen loopt, de Via Oberdan, waarin vele eethuisjes zijn. Ik koos voor de Trattoria-Gostilna Alla Luna. Het is een restaurant als een pijpenla, het interieur afgeladen met brique-à-braque: met oude sleutels en hoefijzers, kleedjes, koffers, poppen en van alles en nog wat. Dit alles maakt wel dat de uitstraling buitengewoon gezellig is. Om half acht was ik de eerste gast, maar in de loop van de avond liep het helemaal vol. Ik kreeg een hoektafel toebedeeld; ik kon de gehele zaak bekijken.

Eén blik op de kaart maakte duidelijk dat de nadruk op de Sloveens keuken ligt. Na een aperitief van een Ribolla gialla (met bubbels) en een soort gehaktbal van zuurvlees kwam mijn eerste voorgerecht op tafel: een groot bord met “Lardjel“, een verfijnd soort gerookte spek op bolletjes licht gezouten ricotta en bestrooid met blaadjes veldsla en citroen- en sinaasappelrasp. Daarna kwamen twee “palačinke“, flensjes met groenten van het seizoen (courgettes) en geraspte kaas uit de regio en als hoofdgerecht Kranjska klobasa, Sloveense worst op een bedje van zuurkool met ui en kummel en twee blokjes polenta. Daarbij werd grove, niet al te scherpe, mosterd in een mini-pannetje geserveerd. Het gerecht was heel leuk verpakt: in een cellofaan, waardoor de warmte in het gerecht bleef. Een moderne touch aan een klassiek Sloveens gerecht. Dit alles voorzien van een paar glazen rode huiswijn, die alle kracht had van het Collio-land waar ik deze dag doorheen ben gewandeld. Als nagerecht had ik een sorbet van citroen en basilicum – een goed digestief!

Een goede manier om deze wandeldag af te sluiten!