1 Augustus: de Nationale Feestdag in Zwitserland

Om de kaart te vergroten a.u.b. op het vakje in de linkerbovenhoek klikken! De grotere kaart opent op een nieuwe pagina.

---

3 augustus 2018

Feest, maar ook onweer met gevolgen

Op 1 augustus heb ik ‘s-ochtends afscheid genomen van de gezellige mensen van Hotel Margun. Het was daar een plezierig verblijf in een mooie, interessante omgeving. Ik ging op weg naar het station van Mals, om vandaar in de bus naar Nauders (in Oostenrijk) en Martina (in Zwitserland) te stappen. Ik wilde graag de 1e augustus weer in Scuol vieren, zoals ook de vorige jaren. Ook om een beetje vakantie te vieren na mijn drukke dagen… Het was opnieuw mooi en warm weer, maar dat weerhield de mensen er niet van om weer in grote getale op pad te gaan – en juist op die bus te stappen die ik ook wilde nemen! Mijn plan van de dag was geweest om onderweg uit te stappen bij de dorpen langs de route door het Reschendal, zoals Graun im Vinschgau waarvan het oude dorp in 1950 is verdwenen in het stuwmeer, maar waarvan de kerktoren uit de 14e eeuw nog als vermanende vinger boven water staat. Dit bewaar ik dan maar voor een volgende keer… Wel kon ik nog een paar foto’s maken vanuit de bus, o.a. van het Ortlermassief met het Reschenmeer op de voorgrond. Dit vormt een mooi afscheid – auf Wiedersehen – Arriverderci!

Door alle drukte onderweg kwam de bus te laat in Martina aan. De Postauto naar Scuol had niet meer op ons kunnen wachten: de Postauto’s op dit traject moeten op tijd in Scuol zijn zodat de passagiers kunnen overstappen op de treinen van de Rhätische Bahn – de treinen gaan maar één maal per uur en sluiten op hun beurt weer aan op het nationale Zwitserse spoornetwerk. Dat begreep ik allemaal en bovendien had ik geen haast meer. Ik heb in de schaduw op de volgende bus gewacht; naast mij zaten een paar fietsers uit te rusten die duidelijk uit de buurt kwamen: zij discussieerden met elkaar in het Vallader over van alles en nog wat. En dat kon ik goed verstaan – ik heb dus toch iets aan de Cuors intensiv da Rumantsch gehad! De volgende Postauto van zo’n 50 minuten later bracht mij naar Scuol, waar ik opnieuw incheckte bij Hotel Altana. Het was goed om weer terug te zijn.

’s Avonds was Hotel Altana helemaal in de sfeer van de “Nationalfeiertag“. Voor het “1. August Buffet” stonden traditiegetrouw allerlei Zwitserse klassiekers op het menu. De eetzaal was feestelijk versierd met rode lampionnen met witte kruizen erop; een fors formaat Zwitserse vlag hing aan de muur. En natuurlijk overal vazen met zomerbloemen uit de eigen tuin! Vooral de tafelboeketjes waren dit jaar bijzonder: rode geraniums met in het hart witte Edelweiss. Daar had niemand zijn leven voor hoeven wagen, want de mevrouw die ’s ochtends het ontbijt verzorgt had ze geplukt in de tuin die haar moeder had aangelegd. Ik heb nooit geweten dat Edelweiss heel lekker naar honing geurt!

Op het menu stonden onder andere “Zuozer Krautsuppe mit Engadinerwurst“, een niet-gebonden zomerse koolsoep uit het Engadiner plaatsje Zuoz, mijn favoriete gerecht: “Bündner Capuns“, en ook de “Suure Mocke“, rundvlees aan één stuk dat gedurende minstens een week in een marinade van rode wijn, azijn, kruiden en groenten wordt gelegd en dan in 12 uur bij 80°C in de oven zachtjes wordt gegaard. Ook het echte “Zürcher Geschnetzeltes“, een beetje oneerbiedig en in het kort gezegd: reepjes kalfsvlees in champignon-roomsaus, was er. Daarbij werd geserveerd de bekende “Rösti“, maar ook “Munder Safranrisotto“, met saffraan verbouwd in Mund, een dorp in het oostelijk gedeelte van Kanton Wallis (in de buurt van Brig – waar de Etappes R96 en R97 van de Via Alpina langskomen!). Men meent dat in de 15e eeuw huursoldaten uit dat dorp de saffraankrokus hebben meegenomen uit verre dreven en dat die daar nu nog steeds uitbundig groeit en bloeit! Na het plateau van (Zwitserse) kaas en het geweldige dessert met o.a. crème brûlée van appels uit eigen tuin, was het ook tijd voor het bekijken van de traditionele “Höhenfeuer” of in dit geval ook wel de “Augustfeuer” die op zeer grote hoogte in de bergen worden aangestoken. Door de al maanden durende droogte was er van overheidswege een absoluut vuurwerk- en stookverbod afgekondigd… Een dergelijk verbod brengt verdriet voor velen, hoewel ik uit voorafgaande jaren wist: het blijft bij een beetje knallen en valt in het niet bij onze uitspattingen tijdens de jaarwisseling. Aan de hele discussie kwam een ruw en lawaaiig einde toen tegen een uur of 8 een gigantische onweerbui losbarstte, die met erg veel regen bleef “hangen” ter hoogte van Scuol…

Hoewel de festiviteiten in het dorp met redevoeringen van de burgemeester en anderen, de muziek door de plaatselijke muziekvereniging en de tocht door het dorp letterlijk “in het water vielen”, hebben toch heldhaftige mensen de “hoogtevuren” aangestoken: door de regen en de bliksemschichten heen zagen we toch twee heldere vuren branden op de top van de Piz San Jon. En dan te bedenken dat de mensen hierna nog moeten afdalen naar de manege San Jon en dan verder naar Scuol, op een smal pad en alleen maar verlicht door fakkels… Bijzonder!

De volgende morgen, 2 augustus, hoorde ik al vroeg helikopters vliegen van en naar Val S-charl dat al zo vaak na zware regenval in de problemen was geraakt. Ook nu weer… Bij een rondje door het dorp zag ik de Piz San Jon boven de mistflarden uitstijgen en dacht terug aan de Höhenfeuer. Het benedendorp zag er idyllisch uit met de oude huizen en de mooie kerk.

Op één van de huizen stond een mooie spreuk – in sgrafitto: die erop neer komt, dat je binnen mag komen en welkom bent als je een goed humeur hebt, heb je dat niet, dan blijf je maar weg…!

Dat de langverwachte regen niet alleen maar zegen bracht, werd duidelijk bij het oversteken van de voetgangersbrug van Gurlaina over de Inn: het water was grauwbruin van kleur door het meegevoerde slib. Dramatisch genoeg maakte ik eenzelfde foto op dezelfde plek en exact een jaar en één dag eerder: op 1 augustus 2017 zag het water van de Inn er net zo groezelig uit, toen na het noodweer van 29 juli van dat jaar… De weg naar Val S-charl is voorlopig weer afgesloten – het is wel duidelijk dat de mooie voettocht door de Clemgia-Schlucht nooit meer open zal gaan… Ik voel mij dankbaar dat ik die tocht vorig jaar nog heb mogen maken – wat heb ik toen genoten van mijn eerste stappen op de grote Via Alpina, en wat vind ik het jammer dat anderen deze tocht niet meer kunnen, want niet meer mogen, maken…!

De volgende dag, 3 augustus, heb ik het mij gemakkelijk gemaakt: ik ben in de middag met de kabelbaan naar de Motta Naluns gegaan, dat op de bergschouder boven Scuol ligt en het begin vormt van vele wandelingen in de zomer en de skipistes in de winter: een mooie tocht met prachtige vergezichten en vele herkenningspunten, zoals het Kasteel van Tarasp.

Op het terras van het restaurant aldaar stonden niet alleen originele barkrukken gemaakt van melkbussen met een houten knop als zitting. Ook stond er een soort kijkkast, die je kon draaien. Dan verscheen er in het onderste gedeelte een kaart met aanduidingen naar plaatsen en bergtoppen, dichtbij of juist veraf… Er zijn blijkbaar vijf gemeenten in Zwitserland die aan dit “project” meedoen onder de spreuk: “vijf gemeenten ontmoeten elkaar” en dat in de vier landstalen van Zwitserland. In het westen is dit Le Landeron, Kanton Neuchâtel, in het noorden is dit Eschenbach, Kanton Sankt-Gallen, in het zuiden is dit Morcote, Kanton Tessin en in het oosten is dit Scuol, Kanton Graubünden. In het midden van deze constellatie ligt Meiringen, Kanton Bern. Van deze plaats is het niet ver naar het geografische middelpunt van Zwitserland dat op een alpenweide in de buurt van de Älggi-Alp in het Kanton Obwalden ligt. Het is leuk en leerzaam om op deze manier in de omgeving rond te kijken! Dus als je Schloss Tarasp ziet liggen aan de overkant van de Inn, dan is de Zuidpool “maar” 15.213 kilometer verderop…!

Ook nu was het weer warm en eerder zonnig dan bewolkt. Iedereen was met zijn eigen activiteit bezig: ik liep als een echte toerist rond en maakte foto’s, de boeren waren aan het hooien en de paragliders aan het zweven boven de vallei.

Voordat ik terugging met de gondelbaan nam ik nog even een foto van Scuol. Het betekent ook het einde van deze vakantie en ook afscheid van deze plaats. Maar ook in Scuol kom ik zeker terug!